از جمله مسائل مهمی که در مدیریت شهری باید به آن توجه داشت، مسئله مکان­یابی پارک شهری است. پارک‌های شهری به‌عنوان یکی از مهم‌ترین فضاهای عمومی-خدماتی شهر، نقش زیادی در ارتقای شرایط اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و زیست‌محیطی نواحی شهری دارند. برای دست‌یابی به یک پارک عمومی موفق، اصلی‌ترین عامل، دسترسی و پیوند مناسب بین ویژگی‌های مختلف ساختار شهری است. بنابراین شناسایی معیارهای تأثیرگذار و استفاده از ابزارهای مناسب برای به‌کارگیری و تغییر آن‌ها به‌منظور مکان‌یابی بهتر پارک‌ها ضروری است. هدف این مقاله استفاده از سیستم‌های اطلاعات مکانی و الگوریتم ژنتیک به‌منظور مکان‌یابی پارک‌های شهری در شهر سماوا، کشور عراق است. بدین منظور توابع هدف شامل؛ حداقل کردن فاصله مسیر جابه­جایی جمعیت و توزیع همگن افراد مناسب با ظرفیت پناهگاه­ها در نظر گرفته‌شده‌اند. بر اساس معیارهای لحاظ شده شامل؛ کاربری اراضی، فاصله از شبکه حمل‌و‌نقل شهری، فاصله از رودخانه‌ها، تراکم جمعیتی و فاصله از نویزها (کارخانجات و غیره)، چهار منطقه مناسب برای احداث پارک در شهر سماوا تعیین شدند. با بررسی ویژگی‌های مناطق تعیین‌شده برای احداث پارک، قابلیت بالای الگوریتم ژنتیک در این کاربرد به اثبات رسید.