حفظ الگوهای منسجم و مطلوب توسعه شهری از مشکلات اکثر شهرهای ایران می­باشد و تنها راهکار ایده ال و مطلوب توسعه شهری همگون، برنامه ریزی برای نحوه استفاده از زمینهای شهری برای حال و آینده شهرهاست؛ چرا که برنامه ریزی کاربری اراضی شهری یکی از محورهای اصلی برنامه ریزی شهری است که همراه با برنامه ریزی شبکه، فضای سبز، تاسیسات شهری و غیره ، استخوان بندی اصلی شهر و نحوه توسعه آتی شهر را مشخص می کند. نحوه رویکرد و چگونگی برنامه ریزی کاربری اراضی شهری نقش اساسی در کیفیت و کارآیی برنامه های جامع شهری خواهد داشت. در سال های اخیر به منظور حل مشکلات موجود در نحوه رویکرد و چگونگی برنامه­ریزی کاربری اراضی شهری استفاده از تکنولوژی عامل مبنا رشد قابل ملاحظه­ای پیدا کرده است. عامل ها با تجمیع و ادغام تصمیم­گیری­های فردی الگوهای حاصله را تولید می­کنند.
در این تحقیق، یک مدل عامل مبنای پویا در محیط GIS، برای مدل­سازی رشد شهری با توجه به تغییرات کاربری اراضی توسعه داده شده است. به منظور مدل­سازی تغییرات کاربری اراضی از عامل­های محدودیت­های فیزیکی، تناسب (سازگاری) و محدوده حفاظتی استفاده شده است. مدل توسعه داده شده دارای محیطی منطعف با قابلیت تغییر پارامترها و مقادیر اولیه با هدف مدل­سازی رشد شهری است و رشد شهری شهر تهران در بازه زمانی ۵ ساله مورد بررسی قرار گرفته است. عامل‌های این مدل قطعات زمین، محدودیت­های فیزیکی، تناسب  و محدوده حفاظتی می­باشد. این عامل‌ها می‌توانند در هر گام زمانی وضعیت خود را از توسعه نیافته به توسعه یافته تغییر دهند. تصمیم عامل برای تغییر وضعیت خود بر مبنای معیارهای شایستگی مشخص شده و محدودیت‌های لحاظ شده انجام می‌شود و در این میان ویژگی‌های مرتبط عامل نیز مورد ارزیابی قرار می‌گیرند.