وجود روشی مناسب برای تخصیص صحیح وظایف نقش مهمی در بهبود کارایی و تصمیمگیری در عملیات با محدودهی بزرگ دارد. هدف مقالهی حاضر ارائهی رویکردی برای تخصیص وظایف بین گروهی از عاملها در محیطهای بحرانزده با مدنظر قرار دادن استراتژیهای مکانی مناسب میباشد. نوآوری اصلی ارائهی رویکردی مکانی است که اگر در محیط بحرانزده تخصیص اولیهی وظایف بنابه اختلال موجود در محیط با مشکلی مواجه شود، در تخصیص مجدد یا تخصیصهای آینده شرایط بهتری وجود داشته باشد. رویکرد ارائه شده در طول 5 مرحله اجرا شده و آمادگی برخورد با شرایط عدم اجرای وظایف را فراهم میکند. ترتیبدهی وظایف موجود، یافتن عامل هماهنگ‌کننده، برگزاری مناقصه، اعمال استراتژیهای تخصیص، اجرا و روبرو شدن با اختلالات فرآیند اجرا پنج مرحله روش پیشنهادی میباشد. در مرحله چهارم، 4 استراتژی به ترتیبتخصیص وظایف با اولویت بالاتر، تخصیص وظایف به تمامی عاملها، تخصیص با نگه‌داشتن عاملهای استراتژیک و تخصیص با ایجاد بهترین تراکم در محیط، به روش پروتکل قرارداد شبکه اعمال شد. مقیاسپذیری روش پیشنهادی در قالب 9 سناریو (50، 100 و 200 عامل با 500، 1000 و 2000 وظیفه) در مقایسه با روش پروتکل قرارداد شبکه سنتی[1] (CNP) ارزیابی شد. رویکرد پیشنهادی به‌طور متوسط از نظر معیار زمانِ عملیات امداد و نجات نسبت به CNP، دارای حداقل بهبود 12% ، حداکثر بهبود 30% و متوسط درصد بهبود %19 بود. ارزیابیها بر اساس تعداد افراد فوت‌شده و تعداد تخصیصهای اشتباه نیز نشان از قابلیت رویکرد پیشنهادی بود. مقایسه بین استراتژیهای ارائه شده نشان داد که استراتژی چهارم با ماهیت مکانی، نتایج بهتری را ارائه میدهد. در نظر گرفتن استراتژیهای تخصیص به ازای مقادیر مختلف اختلال در اجرای وظایف نیز نشان از برتری استراتژیهای تخصیص وظایف مکانی بود. اجرای تخصیص وظایف به‌ویژه استراتژیهای مکانی موجب بهینهسازی و انعطافپذیری برنامه شده و شرایط را برای تحمل خطا و ثبات همکاری عامل مبنا ایجاد میکند.
Hooshangi N, Alesheikh A A. Presenting Spatial Strategies for Agent-Based Task Allocation in Disaster Environments. JGST 2018; 8 (2) :173-188 URL: http://jgst.issgeac.ir/article-1-732-fa.html
هوشنگی نوید، آل شیخ علی اصغر. ارائه استراتژی های مکانی برای تخصیص وظایف گروه های عامل مبنا در محیط های بحران زده. علوم و فنون نقشه برداری. 1397; 8 (2) :173-188
