هدف این تحقیق، بررسی شاخص­های مکانی مناسب جهت ارزیابی معابر از منظر پتانسیل پیاده روی می باشد. در این تحقیق از تلفیق تحلیل­های مبتنی بر سیستم اطلاعات مکانی (GIS)[1] و سنجش از راه دور و روش های تحلیل چندمعیاره[2]AHP  وTOPSIS [3] استفاده شده است. شاخص های مکانی شامل: سطح اتصال با سایر معابر، دسترسی به زیرساخت های حمل و نقل عمومی، اختلاط کاربری، چگالی واحد های مسکونی و سبزینگی می باشند. جهت تعیین اهمیت شاخص ها از کارشناسان شهرسازی و مردم، نظرسنجی صورت پذیرفت. مدلسازی ارائه شده، برای معابر نواحی هفت و دو منطقه ی یک شهر تهران پیاده سازی گردید. پس از انجام تحلیل های مورد نیاز و پیاده سازی مدل در منطقه ی مطالعاتی، بر اساس نظر کارشناسان، در میان خیابان های اصلی، خیابان های ولیعصر، درکه و رشیدالدین فضل الله و از میان خیابان های فرعی، خیابان های دانشجو، کرمی و البرز کوه؛ و بر اساس نظر مردم، در میان خیابان های اصلی، خیابان های ولیعصر، اوین و درکه و در میان خیابان های فرعی، خیابان های دانشجو،کرمی و سید محمد شریفی منش، بالاترین تناسب را برای پیاده روی از منظر شاخص های این تحقیق دارا هستند. بر اساس نتایج بدست آمده از این تحقیق می توان معابر مختلف را از منظر این شاخص ها ارزیابی نمود و برای بهبود معابر از دیدگاه پتانسیل پیاده روی در آینده برنامه ریزی کرد. به علاوه از طریق رتبه بندی صورت گرفته می توان معابری که نیاز بیشتری به بهبود داشته و اولویت بالاتری دارند را شناسایی نمود.